Λουκιανός Κηλαηδόνης: Ένας πρίγκιπας από την Άνω Κυψέλη

Λουκιανός Κηλαηδόνης 1943 – 2017: Ο Άγγελος Σφακιανάκης γράφει για τη ζωή, και τη γνωριμία του με τον πρωτοπόρο συνθέτη, στιχουργό και ερμηνευτή μιλώντας με τους κοινούς τους φίλους.

Το 2003 με προσκάλεσε ο νέος σύλλογος «Οι Φίλοι του Μικρού Ήρωα» στην επίσημη εναρκτήρια συνέλευσή τους, στο Πνευματικό κέντρο του Δήμου Αθηναίων. «Ο Μικρός Ήρωας», το θρυλικό περιοδικό μετά από χρόνια σιωπής αναβίωνε. Δημιουργοί του ο Στέλιος Ανεμοδουράς σύλληψη – κείμενα, Βύρων Απτσόγλου σκίτσα. Ο κος Γιώργος Ανεμοδουράς, ο οικοδεσπότης, υιός του ιδρυτή, ήταν εγκάρδιος. Συστηθήκαμε. Γιόρταζαν και την έκδοση επιπλέον τευχών. Από το 1953 έως το 1968 που τους σταμάτησε η χούντα, είχαν εκδοθεί 798 τεύχη. Θα γινόντουσαν 800 με την δημιουργία δύο νέων τευχών. Σε λίγο ήρθε και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Είμασταν οι δύο επίτιμοι προσκεκλημένοι. «Τι γυρεύεις εδώ καταραμένε*»; Δεν ήξερε για το φρέσκο δισκογραφικό μου label με τίτλο «Μικρός Ήρως». Του εξήγησα. Είχαμε χαθεί από τα χρόνια του «Texas», το κλαμπ που έφτιαξε στην Δορυλαίου. Για την πρόσκληση αισθανόμασταν και οι δύο την ίδια αμηχανία. Δεν είχαμε γραφτεί στον σύλλογο. Απλώς με τις ενέργειές μας είχαμε δηλώσει τον θαυμασμό μας.

Τον κάλεσαν πρώτο να μιλήσει. Σταθερή φιγούρα. Κομψός. Γοητευτικός. Γκρίζος μακρυμάλλης. Με το γαλάζιο πουκάμισο. Χωρίς φανέλα. Με ένα λεπτό  μπλε μπουφανάκι. Είπε για την Ελεύθερη Σκηνή. Για το «Άλσος Παγκρατίου». «Το τραμ το τελευταίο». Για το σκετς και τον δικό του «Μικρό Ήρωα». «Όπου κι αν είσαι, θα ‘χεις γεράσει / παλιέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση».

Ακούστηκε το τραγούδι ολόκληρο. Συγκίνηση. Ήρθε η σειρά μου. Είπα κι εγώ ότι η δισκογραφία, αυτή η ακμαία ελληνική βιομηχανία, αλώθηκε από τις πολυεθνικές. Το τοπίο ξενοκρατείται. Ήταν η κατάλληλη εποχή να εμφανιστούν «Μικροί Ήρωες». Το κοινό συμφώνησε. Μάλλον για άλλους λόγους.

Με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη καθίσαμε λίγο ακόμα και μετά κατηφορίσαμε. Η κουβέντα άρχισε με τα «Άλση» που μας συνέδεαν. Εκείνος του Παγκρατίου κι εγώ της Ευελπίδων. Είχε παίξει κι εκείνος μετά από μας στο Άλσος με τον Μηλιώκα. Μετά είπαμε για τους κοινούς μας φίλους, τον Γιάννη Σπυρόπουλο Μπαχ, τον Ανδρέα Τσεκούρα, τον Κούτρα και τους Apurimac. Επαινούσα το κλαμπάκι του, το «Texas». Εκείνος έλεγε πως πέρασε καλά στο «Άλσος» της Κομπανίας. Ήταν νωρίς για να πάμε να πιούμε. Χωρίσαμε. Μετάνιωσα. Σκέφτηκα πότε θα ξαναβρισκόμασταν νηφάλιοι, να τον ρωτήσω πώς ένα παιδί που είδε τον πατέρα του για πρώτη φορά στα 9 του, στο Μεταγωγών, μετά την εξορία και έγινε από θαυμαστής του Μίκη, ο Κάουμπόης της ηλιόλουστης Κυψέλης. Ο πρώτος εκλαϊκευτής της αμερικανικής κουλτούρας. Ήθελα να του εκμυστηρευτώ και τη φαντασίωση που είχα ως νέος παραγωγός, να επανεκτελέσω τα Μικροαστικά, με ερμηνευτή τον Μίκη Θεοδωράκη.

Δεν συνεργαστήκαμε ποτέ. Περάσαμε ξυστά από τα ίδια γεγονότα. Τον θαύμαζα. Από τις πρώτες του εμφανίσεις στη δισκογραφία έφερε μια νότα αισιοδοξίας. Άλλαζε σελίδα. Τον είχε εντοπίσει και είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον να του ενορχηστρώσει τραγούδια του, ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ο ρεμπέτης «Να τα κάνεις χαρούμενα και δροσερά, όπως το «Όσο αγαπιόμαστε τα δυό» και τη «Γλυκιά Κεφαλλονίτισσα». Είχε βρει έναν ορχηστρικό τρόπο να φωτίζει τα τραγούδια. Να προβάλει τη χαρά της ζωής. Να προσπερνάει τα βάσανα με μια γλυκύτητα. Είναι ο «Lucius», ο φωτεινός, ο Λουκιανός. Η «Πόλη» ο πρώτος του μεγάλος δίσκος έγινε με τη μεσολάβηση της Ραλλούς Μάνου στον Λαμπρόπουλο. Πήγε στην EMIAL γιατί ήθελε τον Μπιθικώτση ερμηνευτή. Την «Κόκκινη κλωστή» την έγραψε για τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ο Λαμπρόπουλος δεν του τον δίνει. Όταν θα το εγκρίνει έχει περάσει καιρός. Ο Λουκιανός μετά την ηχογράφηση θα διαπιστώσει ότι το «ξύλινο» ηχόχρωμα του Sir έχει χαθεί. Έχει μαλακώσει. Έχει γίνει μπελκάντο. «Συγχωρέστε με, κύριε Λαμπρόπουλε αλλά τα τραγούδια εκθέτουν τον Μπιθικώτση. Ας τα πει καλύτερα μια νέα φωνή. Ας τα πει ο Μητσιάς». Θα κυκλοφορήσει η «Κόκκινη κλωστή» με τον Μητσιά και τη Δήμητρα Γαλάνη.

Με την κυκλοφορία του δίσκου θα γνωριστούν με την ηθοποιό Άννα Βαγενά. Η πρωτοβουλία ήταν της Άννας. Η Άννα θα βραβευτεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στο «Προξενιό της Άννας» του Παντελή Βούλγαρη. Θα γίνουν ένα φερέλπιδο καλλιτεχνικό ζευγάρι.

«Στη δισκογραφία πάντα μου τύχαιναν εταιρειάρχες που δεν καταλάβαιναν τη δουλειά μου». «Τα Μικροαστικά» ο Λαμπρόπουλος τα θεώρησε κωμικά και ήθελε να τα πει ο Θέμης Ανδρεάδης. Απογοητεύεται. Επεμβαίνει «η γάτα» της δισκογραφίας, ο Γιώργος Μακράκης και τον συγκρατεί. Του εκμυστηρεύεται. «Κράτα τα. Θα έρθει Εγγλέζος διευθυντής και θα τα κάνουμε τότε». Ο Λουκιανός ομολογεί πως ο Γιώργος Μακράκης είναι ο παραγωγός που του έχει σταθεί. Ο Κηλαηδόνης έχει σπουδάσει αρχιτέκτων. Στο Μετσόβειο δεν μπήκε με την πρώτη. Θα απογοητευτεί και θα μπαρκάρει. Μάνα θα πάω στα καράβια. Είναι ρομαντικός. Θα ξυλιάσει γιατί πάει απροετοίμαστος στην αλμύρα. Θα βρει τρόπο να το διασκεδάζει. Στο κρουαζιερόπλοιο έχει βρει μια πόρτα που τον βγάζει στο σαλόνι των ταξιδιωτών. Αλλάζει ρούχα και χώνεται μες τους επιβάτες, πίνει ουίσκι και παίζει πιάνο. Ζάχαρη. Τον αντιλαμβάνεται κάποια φορά ο ύπαρχος του πλοίου και τον ρωτάει  «Συγγνώμη που σας ρωτάω, αλλά εσείς είστε επιβάτης ή πλήρωμα;» Αυτόματα θα πάρει την απόφαση και του απαντάει: «Ήμουνα πλήρωμα, απ’ αυτή τη στιγμή και πέρα είμαι επιβάτης». Το 1963 θα πετύχει στην τρίτη προσπάθειά του για την Αρχιτεκτονική Θεσσαλονίκης. Θα αποφοιτήσει αρχιτέκτων στην Αθήνα.

Η σπουδή του θα του διευρύνει τους αισθητικούς του ορίζοντες. Θα καλλιεργήσει το στιλ του. Δεν του φτάνει το μουσικό αποτέλεσμα θέλει να εντυπωσιάσει και με το πακετάρισμα. Είναι μαμούνι. Έχει μπει στα εργοστάσια της δισκογραφικής παραγωγής και έχει γνωρίσει όλα τα τμήματα. Εκεί θα δει το κόκκινο βινύλιο. Θα σχεδιάσει κι ένα πρωτότυπο κοπτικό στο εξώφυλλο και θα ξαφνιάσει την αγορά όταν κυκλοφορήσουν τα «Μικροαστικά». Είναι η πρώτη του τραγουδιστική εμφάνιση. Θα ακολουθήσουν πάλι με τους στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη, τα «Μαθήματα πολιτικής οικονομίας». Ο Νεγρεπόντης θα διευκρινίσει ότι «Τα Μικροαστικά» ήταν κοινωνικά τραγούδια. Τα «Μαθήματα» ήταν πολιτικά. Έχει επικρατήσει ότι αυτός ο μακρυμάλλης λανσάρει αιρετικά πράγματα και αρέσουν. Είναι outsider!

Τα «Μικροαστικά» πριν κυκλοφορήσουν τα ακούει το «Ελεύθερο Θέατρο» από ένα ηχογράφημα που τους έδωσε φίλος στη Θεσσαλονίκη. Τους αρέσουν και αποφασίζουν να συνεργαστούν με τον νέο Λουκιανό στη νέα τους παραγωγή. Θα δοκιμαστούν στο λαϊκό θέαμα που λέγεται επιθεώρηση. Είναι χούντα και θα ανεβάσουν το «Κι εσύ χτενίζεσαι».

Θα παραμείνουν συνεργάτες για δέκα χρόνια. Θυμήθηκα την ιστορία που μου διηγήθηκαν ο Ανδρέας Τσεκούρας και ο Γιάννης Σπυρόπουλος Μπαχ πώς βρέθηκαν στην ορχήστρα του. Είναι μεσημέρι στο «Κηποθέατρον Άλσος Παγκρατίου». Ένα συνοικιακό κηποθέατρο που θα γνωρίσει μεγάλες καλοκαιρινές δόξες. Γίνονται οικοδομικές εργασίες από τους ίδιους τους ηθοποιούς. Το παλιό θέατρο εξωραΐζεται. Παράλληλα εκεί γινόντουσαν και οι πρόβες της πρώτης επιθεώρησης που θα ανέβαζε αυτή η ανήσυχη παρέα. Ο Γιώργος Τσιπλάκος, ηθοποιός αλλά προς στιγμή διευθυντής παραγωγής, έψαχνε ένα ακορντεόν γιατί μόλις τους εγκατέλειψε ο μουσικός. Ο Τσεκούρας καταφθάνει αλλά πρώτα θα κουβαλήσει με το καρότσι τα μπάζα, θα βοηθήσει στις ηλεκτροκολλήσεις, θα φτυαρίσει τα μπετά και μετά θα δηλώσει ότι παίζει ακορντεόν. Δεν έχει φέρει το όργανο μαζί. Μαέστρος είναι ο Λουκιανός και έχει μια μπαντίνα από τη Φιλαρμονική της Νέας Ιωνίας. Ένα εξαιρετικό επιτελείο. Αυτοί έπαιζαν με τον Σαββόπουλο στο Κύτταρο. Μάγκος, Ματζαβίνος, Παφίλης. Στην τούμπα είναι ο Γιάννης Σπυρόπουλος Μπαχ. Θα προστεθεί ο Τσόκαλης με δύο χαβάγιες. Ο Τσεκούρας θα κάτσει στο πιάνο και όταν παίξει, θα ακούσει τον Λουκιανό να φωνάζει από το βάθος του θεάτρου «Δεν θα σηκωθείς από το πιάνο»!

Την ίδια χρονιά το 1973, τον χειμώνα, ο Λουκιανός θα τον πάρει μαζί του στα γυρίσματα του «Θιάσου». Με το ακορντεόν. Στα Ζαγόρια, στο Αίγιο, στην Άμφισσα, στο Ναύπλιο, στην Καρδίτσα. Χειμέρια τοπία. Σε όλα τα γυρίσματα ο Λουκιανός είναι παρόν. Είναι προϋπόθεση για τον Αγγελόπουλο. «Η μουσική κόπτεται παρουσία του πελάτου». Μασάει τα μαλλιά του όταν αγωνιά. Φρεσκοξυρισμένος, με ένα πουκάμισο κι ένα ψιλό μπουφάν. Πάντα χωρίς φανέλα. Πάντα χωρίς πουλόβερ. Έτσι είναι κι ο Αγγελόπουλος. Με ένα πουκάμισο. Στην ομάδα είναι ο Γιώργος Αρβανίτης οπερατέρ, ο Θανάσης Αρβανίτης ήχος, Μικές Καραπιπέρης σκηνικά. Στα γυρίσματα δεν κάθονται, δεν τρώνε, δεν πίνουν. Όλοι πιστεύουν ότι συμμετέχουν σε κάτι πολύ σημαντικό. Είναι ταγμένοι. Υποταγή στο αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα θα μείνει στην ιστορία.

Με τον Μακράκη θα κάνουν μια συμφωνία. Θα του δώσει τον δίσκο «Περίπατος» για τον Μητσιά αλλά θα του εκδώσει το «Media Luz». Ορχηστρικός δίσκος. Ένα soundtrack για μια φανταστική Noir ταινία. Μια μοναδική κατάθεση.

Το 1976 η Άννα Βαγενά  θα πρωτοστατήσει στην ίδρυση του Θεσσαλικού Θέατρου, της πρώτης αποκεντρωμένης θεατρικής σκηνής. Ο Λουκιανός θα σταθεί στο πλευρό της.

Ο Λουκιανός δεν θα αρνηθεί καμία δουλειά. Θα μπει στην αγορά της διαφήμισης. Θα κάνει τον καουμπόη της Carnation. Θα αγοράσει μπάντζο και μια steel guitar. Θα βάλει βιολιά clissanti. Θα πετύχει ένα πρωτότυπο ήχο Far West. Θα γίνει ο μάστερ των Τζινγκλς.

Το 1977 η Άννα και ο Λουκιανός θα παντρευτούν στα Αμπελάκια Θεσσαλίας. Είναι 3 μηνών έγκυος! Θα έρθει η Γιασεμί……

Η τρέχουσα κατάσταση όμως στη δισκογραφία δεν ευνοεί τον δημιουργό να ζει από το έργο του. Στη δισκογραφία οι δημιουργοί έχουνε κύρος «στα εξώφυλλα». «Στα εσώφυλλα» οι τραγουδιστές παίρνουν τη μερίδα του λέοντος και στήνουν όλοι το δικό τους μαγαζί. Θα εργαστεί σκληρά για να γράψει σε στίχους τις δικές του ιστορίες και θα λανσάρει τη δική του περσόνα. «Είμαι ένας φτωχός και μόνος κάου μπόι». Το 1978 θα πάει στη Lyra για τη νέα του πρόταση. Είναι και ο Μακράκης εκεί που θα βοηθήσει. «Τα θερινά σινεμά» θα τα πει η Βίκυ Μοσχολιού.

Το μοντέλο του ενθουσιάζει και συνεχίζει την ερχόμενη χρονιά με το «Ψυχραιμία παιδιά». Έχει ειδικευθεί σε έναν κοινωνικό σχολιασμό και τραγουδάει τα ήθη των Αθηναίων, με χιούμορ και μέτρο, σαν να κλείνει σε όλους το μάτι. Εξομολογείται για όλους. Θα υμνήσει τις σκανταλιές, τον αντικομφορμισμό και την αγοροπαρέα. Ένας ευγενής υπονομευτής της ενηλικίωσης και της κανονικότητας.

Είναι ο νέος μας εαυτός που βγάζει την γλώσσα στον χρόνο, στο βόλεμα και στη συντήρηση. Είναι δηλωμένα με τους άτακτους, τους ανένταχτους, τους αιρετικούς. Είναι και με τον Ρομπέν των δασών και με τον Ζορό. Είναι με το παραμύθι. Στο τραγούδι «Πάρτυ» καλεί τα πιο καλά παιδιά να γιορτάσουν με ένα μπουκάλι ρούμι σε ένα βαθύ μπουντρούμι. Και βέβαια είναι όλοι άντρες. Μπακουροπάρτι. Στο τέλος θα καταλήξουν με ένα δοξαστικό αερόστατο στον ουρανό.

Με τη Βίκυ Μοσχολιού είναι φίλοι. Μαζί με τον Μακράκη θα επιμεληθούν τον δίσκο της «Το Τραμ το τελευταίο – Τα Αρχοντορεμπέτικα». Στο εξώφυλλο γράφει Διεύθυνση ορχήστρας Λουκιανός Κηλαηδόνης. Σουξέ!

Στην οικογένεια θα προστεθεί η Μαρία. Ο Λουκιανός θα βρεθεί και στο σπίτι με πολλά κορίτσια. Η Άννα θα εγκαταλείψει τη Λάρισα. Θα μετακομίσει στην Αθήνα.

Στις 28 Ιουλίου του 1982 θα ανέβει στον Λυκαβηττό με ένα ροκ τρίο, Three & The Koukos Band, Γιώργος Ζηκογιάννης μπάσο, Σωτήρης Γεωργάκης Δανός ηλεκτρική και slide κιθάρα, Τόλης Πιπεράς τύμπανα. Και η απαστράπτουσα από χαρά Αφροδίτη Μάνου. Θα στήσει ένα χαμηλό πατάρι. Έχει άποψη για τα «τύπου» Ρωμαϊκά θέατρα. Ο Λυκαβηττός θα ξεχειλίσει από νέους. Ένας θρίαμβος. Μια γλυκιά συναυλία χωρίς σεκιουριτάδες. Χωρίς επεισόδια. Μια ανομολόγητη ευρυθμία.

«Αφού γέμισε ο Λυκαβηττός και είχε μείνει άλλος ένας Λυκαβηττός απ’ έξω, ήρθαν οι μπάτσοι και μου λένε “Φωνάζουν απ’ έξω να μπούνε μέσα, να μπούνε;”  Λέω “Να μπούνε, αφού δεν έχει άλλα εισιτήρια, να μπούνε”. Ήρθαν και κάτσανε κάτω. Ο πρώτος θεατής είχε έρθει στα πόδια μου, μόνο πάνω μου δεν καθότανε. …»

Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου θα οραματιστεί την τοποθεσία για να ανανεώσει το ραντεβού του με τους φίλους που τον τιμήσανε στον Λυκαβηττό. Την αμφιθεατρική διάταξη που αναζητά θα τη βρει στην πλαζ του Ε.Ο.Τ. της Βουλιαγμένης. Θα πάει με την Άννα και θα κλείσουν την ημερομηνία 25 Ιουλίου 1983. Η πανσέληνος του Ιουλίου. Κοίμησης της Αγίας Άννης. Ο Βασίλης Βασιλικός που ήταν διευθυντής στην ΕΡΤ θέλει να το αναμεταδώσει ζωντανά στο ραδιόφωνο. Ο Λουκιανός είναι επιφυλακτικός. Τελικά θα πεισθεί. Θα ρίξει ένα πλωτήρα του Ο.Λ.Π. στην θάλασσα και θα τον κάνει σκηνή. Θα συντρέξουν οι φίλοι του κινηματογραφιστές με έξι κάμερες. Και οι έξι ήταν υπέροχοι Κατσουρίδης, Μαργκάς, Μεσθεναίος, Παυλόπουλος, Σμαραγδής, Τριανταφύλλου. Θα πετάξει ελικόπτερο για τα πλάνα «αφ’ ύψηλού». Ένα προϊστορικό drone. Θα συμμετάσχουν η Νέλλη Σεμιτέκολο, η Big Band του Μανώλη Μικέλη, η Μαργαρίτα Ζορμπαλά, ο Βαγγέλης Γερμανός, η χορωδία του Φώτη Αλέπορου με μαντολινάτα σε ψαρόβαρκες, ο διονυσιασμένος Διονύσης Σαββόπουλος, ο Γιώργος Νταλάρας σε ένα σεμνό πρίμο σεκόντο με τον οικοδεσπότη, η Αφροδίτη Μάνου και οι Three & The Koukos Band.

Θα αστράψει ο ουρανός από τα πυροτεχνήματα που υπερτονίζουν τα τραγούδια. Δεν είναι ένα Beach Party. Είναι η πιο μεγάλη ελληνική συναυλιακή παραγωγή που έχει γίνει. Μια διαδραστική συναυλία, με ένα αυθόρμητο, χαλαρό κοινό που έχει πάει από νωρίς και βολτάρει, κολυμπάει, παίζει, μπουγελώνεται, χορεύει, καθρεφτίζεται στην πανσέληνο. Οι αργοπορημένοι έχουν μποτιλιαριστεί στη Συγγρού και στην παραλιακή. Ακούνε τον Γιάννη Πετρίδη που αναμεταδίδει για την ΕΡΤ.

Χωρίς πολλές θεωρίες ο Λουκιανός καταθέτει αισθητικά μια πρόταση μακριά από τις συμβατικές τοποθεσίες και τη γηπεδοποίηση της μουσικής. Χώροι που το κοινό θα είναι ενεργό. Το μήνυμα το πήραν οι νεότεροι που απλώθηκαν στα ποτάμια, στα πλατάνια, στα λεκανοπέδια και στα «παρά θίν αλός». Στις δύο του συναυλίες αποτυπώνεται η ανεκτικότητα, η κατανόηση και η χαλαρότητα που υπήρχε το 1980.

Θα μεταγραφεί στη Minos μιας εκεί και έχει πάει ο Μακράκης και θα βγάλει τα θεατρικά του τραγούδια με το «Ελεύθερο Θέατρο» που με διάσπαση έγινε «Ελεύθερη Σκηνή». «Πάμε Μαέστρο από το 1973 έως το 1984». Θα τραγουδήσουν εκτός των ηθοποιών ο Πάριος και η Γαλάνη. Το 1986 θα σπάσει τα ταμεία με τα «Τραγούδια για κακά παιδιά» με το γκραν σουξέ «Ο ύμνος των μαύρων σκυλιών». Οι απόψεις του για όλα τα κοινά με ένα ναι ή ένα όχι. Δηλώσεις και αφορισμοί στους ρυθμούς της Samba. Όλοι συμφωνούμε φωνάζοντας ΝΑΙ! Έγινε η φωνή όλων. Απλά και σταράτα. Είναι εισηγητής του δικού του «ευζείν».

Θα φτιάξει τον δικό του χώρο το «Texas» στη Δορυλαίου, στην Πλατεία Μαβίλη και θα το διαμορφώσει σαν Saloon. Εκεί ακούς country και χορεύεις swing και rock & roll. Την επόμενη χρονιά παρουσιάζει το «Ευτυχισμένο το 1950». Ελαφρά ελληνικά και latin με τους Apurimac.

Ο Daniel Jusid των Apurimac θυμάται πως ο νεαρός Μίνως Μάτσας το 1989, πάει τον Λουκιανό στο «Άμα Λάχει», στην Καλλιδρομίου που έχει γίνει Latin Club. Εκεί παίζουν οι Apurimac και γίνεται χαμός. Στο διάλειμμα τους ειδοποιεί ο Μίνως ότι ο Λουκιανός θέλει να τους μιλήσει. «Ποιος είναι ο αρχηγός εδώ» τους ρωτάει. Ο Daniel τον πλησιάζει αμήχανα.

«Λοιπόν, καταραμένε, σας γουστάρω και θα κάνω μαζί σας ό,τι γουστάρετε». «Δηλαδή»; ρωτάει ο Daniel. «Ό,τι θέλετε». Οι Apurimac ετοιμάζουν δίσκο με Λατιναμερικάνικα. Ενδιαφέρεται η Minos για τη συνεργασία τους. Προϋπόθεση να υπάρχουν δύο ελληνικά τραγούδια που θα πει ο Λουκιανός. Ο Λουκιανός είναι ενθουσιασμένος. «Δώσε μου υλικό». Την επομένη κιόλας θα του πάει στο στούντιο  τα δύο

Λατίνικα χιτάκια. «Si Yo Fuera Negro». Αν ήμουν μαύρος και το «Me importa un Carago». Δεν δίνω δεκάρα. «Άστο πάνω μου» λέει ο Λουκιανός. Σε τρεις μέρες θα βρεθούν στο στούντιο. Και του βάζει το τραγούδι με του δικούς του στίχους.

«Μήπως είναι τολμηρό»; Θα ρωτήσει ο Αργεντίνος. «Άστο πάνω μου» απαντάει ο Λουκιανός. Στο επόμενο τραγούδι η μετάφραση λέει «Δεν δίνω δεκάρα» και το έχει κάνει «Δε δίνω ένα @ρχ#δ#»! Ο Daniel θα κάνει την ίδια ερώτηση και θα λάβει την ίδια απάντηση. «Άστο πάνω μου». Θα πάνε στην εταιρεία να τα ακούσουν. Πρώτο ακούνε «Αν ήταν μαύρος ο Θεός». Χαμόγελα ικανοποίησης. Επιβεβαιωτικές ματιές. Το έχουμε! Στο δεύτερο από το πρώτο κουπλέ έχουν φρικάρει. Έτοιμοι να πηδήξουν απ’ τα παράθυρα. Το σταματάνε. Ο Λουκιανός τσαντίζεται. «Εγώ θα το πω, εσάς τι σας νοιάζει»; Θα φύγει έξαλλος. Η εταιρεία προτείνει στο συγκρότημα να αλλάξει τους στίχους μέσα σε δύο μέρες ειδάλλως δίσκος δεν βγαίνει. Φεύγουν σαν βρεγμένες γάτες. Στο τηλέφωνο ο Λουκιανός προτείνει «Πάμε για ανεξάρτητη παραγωγή». Δεν το τολμάνε. Προσπαθούν να τον κατευνάσουν. Άδικος κόπος. Εκείνος είναι κάθετος εκείνοι συμβιβαστικοί. Εντέλει τους λέει «Καταραμένοι κάντε ό,τι σας φωτίσει ο μαύρος ο Θεός». Η παρέα θα πάρει ένα μπουκάλι ρούμι και θα κλειστούν στο στουντιάκι τους. Το πρωί το στιχάκι θα αλλάξει και θα γίνει «Εκεί στις Μπραχάμες». Ο Λουκιανός δεν θα το τραγουδήσει. Έχει αποκρυσταλλώσει την άποψη ότι οι εταιρειάρχες δεν τον καταλαβαίνουν. Το «Αχ πατρίδα μου γλυκιά» δεν το πιστεύουν και θα του σπάσουν την ενότητα. Θα του βγάλουν τα swing για να γίνει το «Fifties & Ξερό ψωμί». Θέλαν να τα δώσουν στον Πάριο. Θα αρνηθεί αλλά τους έδωσε την ιδέα για τον δίσκο του Πάριου «Τα ερωτικά του ‘50».

Θα παίξει εφτά φορές στον Λυκαβηττό και μία στο Ηρώδειο. Κάθε φορά και μια μοναδική θεματολογία. Επιμελείται και σκηνοθετεί. Θα επιλέξει μνήμες. Θα ξεδιπλώσει με τραγούδια τον χρόνο. Θα ερευνήσει. Θα ρωτήσει ομαδάρχες. Καθηγητές Ωδικής. Θα διασώσει τραγούδια και θα κάνει το «Αχ πατρίδα μου γλυκειά». Δεν είναι παράσταση. Δεν είναι συναυλία. Είναι μια γιορτή. Μια ιστορική παραγωγή. Ο Λουκιανός θα ξεπεράσει τον εαυτό του. Δεν θα παίξει δικά του τραγούδια. Θα κάτσει σε ένα πιάνο με ουρά και θα παρελάσουν  μπροστά του οι φιγούρες του Κώστα Γραμματόπουλου από το Αναγνωστικό της Α’ Δημοτικού. Θα τραγουδήσει μια παιδική χορωδία ένστολη. Προσκοπάκια θα κατασκηνώσουν. Η Μαρία Δημητριάδη από τα βράχια θα τραγουδήσει «Λαέ σκλαβωμένε» με ένα χωνί. Θα τον συνοδεύσει μια Big Band στα ελαφρά του μεσοπολέμου. Θα τραγουδήσει ρεμπέτικα με τον Στέλιο Βαμβακάρη, και τους συνεργάτες του Βασίλη Τσιτσάνη, την Ευαγγελία Μαργαρώνη και τον Γιάννη Δέδε. Από τις κερκίδες θα πεταχτεί συγκινημένος από το κάθισμά του, ο Θανάσης Βέγγος και θα φωνάξει «Αυτή είναι η Ελλάδα»!

Τον χειμώνα η παράσταση θα διαμορφωθεί για το Περοκέ με τίτλο «Τα καλύτερά μας χρόνια». θα πάει στην Κύπρο με σούπερ παραγωγή και στη Νέα Υόρκη με την συμμετοχή σωματείων. Στο φινάλε τραγουδάνε όλοι «Όχι δεν χωριζόμαστε».

Θα τον εμπνεύσει ο Μιχάλης Αδάμ ο παραγωγός θεαμάτων και θα του συστήσει την Preservation Hall Jazz Band, την πιο αυθεντική μπάντα της Νέας Ορλεάνης. Θα παίξουν μαζί στον Λυκαβηττό και θα περιοδεύσουν. Είναι ενθουσιασμένος. «Ταιριάζουμε γιατί ερχόμαστε από το ίδιο μέρος της καρδιάς» θα πει. Θα το ηχογραφήσει με τίτλο «Από την Νέα Κυψέλη στη Νέα Ορλεάνη».

Θα βρουν και θα αποκτήσουν μια παλιά ξυλαποθήκη Ακαδήμου 10, στο Μεταξουργείο και τον διαμορφώνουν σε οικογενειακή επιχείρηση. Ο αρχιτέκτων ξυπνάει μέσα του και θα κάνει λεπτομερή σχεδιασμό και επιστασία. Στο «Πατάρι» είναι η μουσική σκηνή και στο ισόγειο το θέατρο. Έχει το εργαστήριο του εικαστικού Λουκιανού. Το στούντιο του Λουκιανού Κηλαηδόνη στον πρώτο όροφο με το αρχείο του, το εστιατόριο Anna’s με το παλιό του πιάνο που έχει συνθέσει τα τραγούδια του. Και τις οικίες της οικογενείας. Στο υπόγειο αποθήκη των σκηνικών. Στο «Πατάρι» θα παίζει σταθερά ένα τετράωρο πρόγραμμα με δικά του και τραγούδια συναδέλφων του. Στο τελευταίο μέρος παίζει ρεμπέτικα και τραγουδάνε όλοι μαζί Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, Χατζηχρήστο, Λοΐζο, Ξαρχάκο, Πάνου και θα κλείνουν με το «Είμαστε αλάνια, διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα».

Εκεί στο εργαστήριό του θα αναζητήσει πως οι συχνότητες από το ακουστικό φάσμα περνάνε στο ορατό. Φωτοακουστική. Θα ανατρέξει στον Πυθαγόρα, στη συναισθησία του Alexander Scriabin και στη Θεοσοφία της Έλενας Μπλαβάτσκυ. Θα παρουσιάσει τα «Χρωματιστά τραγούδια».

Ήταν πάντα ευγενής, εγκρατής και μειλίχιος. Δεν συγκρούστηκε με κανένα. Μόνο τη Μούσχουρη κατσάδιασε όταν είπε τα ανήκουστα για τον Μίκη.

Είχε μια αρχοντιά σαν Ίων με μια σπάνια γλυκύτητα.

Ευθύς και ειλικρινής. Με μια βαθιά λαϊκή καρδιά

Γενναιόδωρος, δίνει, μοιράζεται, κερνάει και τα κάδρα.

Σεμνά πορεύτηκε. Σεμνά αγάπησε και τραγούδησε τα τραγούδια των συναδέλφων του, ξορκίζοντας τον εγωισμό με το ρητό του Dylan: Τα καλύτερα τραγούδια τα έχουν γράψει άλλοι.

Στις 7 Φεβρουαρίου του 2017 η καρδιά του σταμάτησε να αγαπάει.

Είχαμε έναν πρίγκιπα ανάμεσα μας και δεν το ξέραμε.

* Καταραμένε, προσφιλής έκφραση του Λουκιανού Κηλαηδόνη για φίλους του.

Ευχαριστώ την οικογένεια του Λουκιανού για τη συνεργασία και τις φωτογραφίες από το προσωπικό του αρχείο.

Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον Ανδρέα Τσεκούρα, τον Γιάννη Σπυρόπουλο «Μπαχ» και τον Daniel Jusid για τις αναμνήσεις, τον Θανάση Γιώγλου για τις διευκρινίσεις, τον Αλέξη Βάκη για την προσφορά.

Με αφορμή την συμπλήρωση των οκτώ χρόνων απουσίας του Λουκιανού, δεν θα μπορούσε να λείπει και ένα ξεχωριστό αφιέρωμα στον ιδρυτή του «Παταριού», στον δημιουργό μοναδικών τραγουδιών και τρυφερών αναμνήσεων.

Τρία Σάββατα του Φεβρουαρίου λοιπόν, στις 8, 15 και 22 Φεβρουαρίου, η «αύρα» του Λουκιανού θα ξαναγεμίσει τον χώρο, μέσα από τα τραγούδια του, προβολές βίντεο από το προσωπικό του αρχείο, και αναγνώσεις αποσπασμάτων από δικά του κείμενα. Επίσης αγαπημένοι φίλοι του Λουκιανού θα παραβρεθούν στον χώρο και θα μας μιλήσουν για αυτόν μέσα από τις δικές τους ιστορίες.

Από την παρέα του «Παταριού» τα Σάββατα αυτά θα περάσουν ο Αργύρης Μπακιρτζής, ο Σπύρος Παπαδόπουλος, η Αγνή, ο Δώρος Δημοσθένους, ο Γιώργης Χριστοδούλου, ο Χρήστος Παπαδόπουλος και πολλοί άλλοι. Κάντε έγκαιρα τις κρατήσεις σας!

Το «Πατάρι» στο Θέατρο «Μεταξουργείο»

• Διεύθυνση: Ακαδήμου 14, 10436, Κεραμεικός
• Τηλεφωνικές κρατήσεις: 6948 053145
• Είσοδος: 10 ευρώ
• Facebook: Το «Πατάρι»

 

 

Δημοσιεύθηκε επίσης στην Athens Voice εδώ