Σε καιρούς άμουσους που κυριαρχούν οι μουσώνες και τα έκτακτα “αφύσικα” φαινόμενα… Σε καιρούς γεωλογικών και ενεργειακών ανακατατάξεων που η έλλειψη πίστης κλονίζει την πίστωση και την εμπιστοσύνη ψυχικών και άλλων συναλλαγών… Σε αυτές τις εποχές πνευματικής αχρωματοψίας που ο νέος αιώνας ζητά βίαια τις δικές του αλλαγές το μονο που μπορεί να κάνει το Δίφωνο είναι να προσφέρει συλλογές τραγουδιών για να διατηρηθεί το ηθικόν ακμαίο. Οι Μαντόνες του κόσμου είναι οι δικές μας μικρές Παναγίες. Οι Mαντόνες του δικού μας μικρού κόσμου. Πρόσωπα οικεία, που ξεχώρισαν από τις δικές μας “αυλές των θαυμάτων”, που μας θυμίζουν πως δεν είμαστε αχθοφόροι επιβίωσης αλλά ψυχές που μετέχουν στο ωραίο. Είναι πρόσωπα σπουδαγμένα στην Τέχνη του κάλλους και της αρμονίας, ιέρειες που φορούν για μας τα ρούχα του πόνου και μας τον τραγουδούν. Για να γίνει το προσωπικό δράμα, παραβολή και τα τραγούδια προσευχές που θα κρατήσουν τον πόνο μακριά, να μην ξανάρθει. Γιατί αυτή είναι η τελετή της ζωής.
Είναι Φωνές που τους χαρίστηκε το χάρισμα να επεμβαίνουν στον ψυχισμό μας, να μας αλλάζουν την διάθεση και να μας ταξιδεύουν, να ανοίγουν μύχιες πόρτες, να μας φέρνουν στην καρδιά μας πιό κοντά. Δεξαμενές αισθημάτων, κεραίες που εκπέμπουν στη συχνότητα της αγάπης, της γλυκύτητας και της παρηγορίας, που η ψυχή μας τυφλά ψάχνει να συντονιστεί με τον μοντέρνο, ψηφιακό της δέκτη.
Γυναίκες, μάνες, αδελφές ή κορίτσια απ’ το απέναντι σπίτι. Τραγουδούν, τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, το αδιέξοδο, την απώλεια. Μοιάζει πρόκληση στη μοίρα να προφέρεις τα σημάδια του πόνου, να προσωποποιείς τα λόγια της οδύνης, να ιστορείς το δράμα σαν υπόθεση προσωπική. Αλλά σ’αυτήν την πανάρχαιη τέχνη οι Μούσες γίνονται ασπίδα γι’αυτούς που αίρουν την πίκρα του κόσμου.
Η Μαρία Φαραντούρη σε σπάνια βραβευμένη διεθνώς ηχογράφηση ερμηνεύει το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη από τον κύκλο Μυθηστόρημα μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη. Η Άλκηστη Πρωτοψάλτη στα πρώτα της βήματα τραγουδά Την πόρτα ανοίγω το βράδυ των Μίκη Θεοδωράκη-Τάσου Λειβαδίτη. Η αέρινη Σαββίνα Γιαννάτου σε ένα ταραδοσιακό της Σαρδηνίας. Η Νένα Βενετσάνου με το Πού πέταξε τ’αγόρι μου από τον Επιτάφιο των Μίκη Θεοδωράκη-Γιάννη Ρίτσου. Η Γλυκερία σε μια ανέκδοτη ερμηνεία του ποιήματος Φεγγάρι του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη μελοποιημένο από τον Ανδρέα Κατσιγιάννη. Η Βίκυ Μοσχολιού στο ανεπανάληπτο Άνθρωποι μονάχοι των Γιάννη Σπανού-Γιάννη Καλαμίτση. Η Αρλέτα στον θρήνο της μάνας του Γιάννη Σπανού σε ποίηση Ηλία Σιμόπουλου. Η Μercedes Sosa με τους Apurimac να τραγουδά στα Ελληνικά το Βράχια γυμνά σε στίχους Δέσποινας Φορτσερά και μουσική Daniel Armado Jusid. Η Ελένη Τσαλιγοπούλου στο Παραδοσιακό Γιατί δεν μας το λες. Η Τυνήσια Lamia Bendiui στον θρησκευτικό Μαρωνίτικο ύμνο για τον Αγαπημένο. Τα Μαύρα μάτια των Νίκου Ξυδάκη-Θοδωρή Γκόνη από το Μέλι των γκρεμών με την Μελίνα Κανά. Την μαγευτική Klaudia Delmer στην Ιταλική version του Ερωτικού του Νίκου Ξυδάκη. Το κλασσικό Τζιβαέρι με την εύθραυστη Αναστασία Μουτσάτσου. Η Ελένη Βιτάλη στις Ζωές από μετάξι των Νότη Μαυρουδή-Τάσου Σαμαρτζή.
Καλή ακρόαση