Το 85 με την διάλυση της Οπισθοδρομικής Κομπανίας συνεχίσαμε την συνεργασία μας με την Ελευθερία Αρβανιτάκη . Η τραγουδίστρια και ο παραγωγός . Τότε ήταν που ήρθε το μήνυμα από την Λύρα.
Ο Σταμάτης Σπανουδάκης ενδιαφέρεται να κάνει δίσκο με την Ελευθερία .
Πήγαμε στο σπίτι του στην Παιανία. Κατεβήκαμε στο στούντιο του . Ένα super ενημερωμένο στούντιο με μια Soundcraft 2400 και ένα 24 κάναλο Soundcraft 760 !
Είχε το Lexicon 480 και ένα Ob8 Synth. δηλαδή την πιό σύγχρονη τεχνολογία!
Ήταν από τους πρωτοπόρους που τα έκανε όλα μόνος του και συνέφερε! Συνέθετε, προγραμμάτιζε τον Oberheim , όταν δεν είχαν μπει ακόμα οι υπολογιστές στα studios , έπαιζε όλα τα όργανα , ηχογραφούσε και μιξάριζε. Εκεί άκουσα για πρώτη φορά το «Έφυγες νωρίς» demo. Το είχε τραγουδίσει η Χαρούλα . Ήταν το πρώτο έτοιμο τραγούδι που προτάθηκε .
Εδώ κάτι συμβαίνει είπα μέσα μου!
Έλα όμως που ο Αντώνης Ανδρικάκης, ο στιχουργός ήταν δεσμευμένος στην Minos, άρα και ο στίχος του. Αυτό στην αρχή μας φάνηκε βουνό και αξεπέραστο. Δεν ήταν. Σε μιά εβδομάδα πήρα την άδεια και η Ελευθερία άρχισε να το δοκιμάζει.
Είχαμε μπει χωρίς να το καταλάβουμε στα βαθειά νερά.
Μια πρωτόγνωρη εμπειρία . Από την ομαδική διαδικασία της κομπανίας σε μια προσωπική σχέση με τον συνθέτη. Από τα δεδομένα τραγούδια , στην μορφοποίηση της δημιουργίας .
Κουβέντες για το ύφος που θα έχει η δουλειά . Είχα εντυπωσιαστεί από τον ηχητικό εξπρεσιονισμό των Αντύπα –Σπάθα στα Ζεστά Ποτά . Ο Σταμάτης είχε μια διεθνή πληροφόρηση και ήξερε πολύ καλά να παράγει ήχο. Ακούγαμε το Tubural Bells του Mike Oldfield που ήταν ο
αγαπημένος του καλλιτέχνης . Είχε αναπτυχθεί μια σχέση εμπιστοσύνης και έχτιζε μπροστά μου τις εμπνεύσεις του.
Ένα απόγευμα μου έπαιξε στην κιθάρα μια μελωδία και μου την τραγούδησε με τους στίχους που τον ενέπνευσαν. «Ευλογούμε Πατέρα Υιόν και άγιον Πνεύμα , Τον Κύριον!» Ανατρίχιασα ! Ο ύμνος των τριών παίδων… Τον Κύριον υμνείτε ! Αυτό ήταν το κουπλέ απ’ την Ακτή ! Έτσι έγραφε . Μελοποιούσε ψαλμούς και βιβλικά εδάφια και μετά τα έκανε εγκόσμια. Το θέμα μου εντυπώθηκε βαθειά και έγινε η εμμονή μου. Το ψιθύριζα διαρκώς μέσα στην μέρα μου.
Έγραψε τα δύο κουπλέ και τα αγαπήσαμε όλοι. Περνούσαμε πολλές ώρες μαζί και μιλούσαμε αρκετά. Έβαλα στα ψηλά ράφια της βιβλιοθήκης μου τον Castaneda και ξανάνοιξα τα θεολογικά βιβλία που διάβαζα στο γυμνάσιο.
Άρχισε να ενορχηστρώνει την Ακτή και της έδινε μια μορφή που θύμιζε το «Εδώ κάτι συμβαίνει» με Fuzz και Distortion κιθάρες.
Κάτι δεν μου πήγαινε …. Η εμμονή μου με το θέμα δεν με άφηνε σε ησυχία. Η εισαγωγή είχε κάτι νοσταλγικό που δεν μου ταίριαζε με την επιθετικότητα της κιθάρας.
Του πρότεινα να βγάλει την αγριάδα και να βάλει ακορντεόν γιατι το θέμα μου θύμιζε την Cumparsita .
Παρ΄ολίγον να σκοτωθούμε .
Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ η αμάχη . Σε λίγο συμφώνησε . Μπήκε το ακορντεόν και το τραγούδι άρχισε να παίρνει μορφή. Αυτή η Ακτή ζωντάνευε μέσα μου και ζητούσε προσδιορισμό, ζητούσε εικόνα. Άκουγα ήχους ονειρικούς , άκουγα marimba και γλυκούς παφλασμούς.
-Σταμάτη να βάλουμε marimba . Ξανά ,παρ΄ολίγον να σκοτωθούμε. Σε λίγο όμως δοκίμασε την marimba και συμφωνήσαμε.
Ένα βράδυ φεύγοντας μου έδωσε μια κασέτα και μου είπε πως έγραψε δύο βερσιόν για το ρεφρέν και ήθελε την γνώμη μου.
Την Κασέτα την άκουγα όλη νύχτα.
Το δεύτερο Σταμάτη, την εκδοχή με τις συγκοπές ! Του είπα στο τηλέφωνο.
Το τραγούδι είχε ολοκληρωθεί και καμαρώναμε όλοι.
Η διαδικασία όμως της ολοκλήρωσης του δίσκου μας πήρε 6 μήνες μέχρι να εγκλιματιστεί η Ελευθερία.
Η Ακτή ξεχώρισε αμέσως στις προτιμήσεις και στις αναμεταδόσεις . Η Ακτή μεγάλωσε στις καρδιές του κόσμου.
Όσο ωραία και να έγινε εμένα μου είχε μείνει εκείνη η πρωτογενής συγκίνηση της πρώτης βερσιόν .
«Ευλογούμε Πατέρα Υιόν και άγιον Πνεύμα,Τον Κύριον».
Της μικρής μου προσευχής.