Οι φίλοι του τον έλεγαν Άκο.
Οι περισσότεροι όταν τους ρωτούσες διευκρίνιζαν από το Κυριάκο.
Δεν είναι αλήθεια.
Από αμηχανία δεν παραδεχόντουσαν ότι το Άκος ήταν απ το άκακος. Γιατί ο Άκος ήταν από τους λίγους ανθρώπους που έχω γνωρίσει χωρίς κακίες. Γκρινιάρης μπορεί να ήταν, μπορεί να έκλεβε στο τάβλι ή στα χαρτιά αλλά κακίες δεν είχε. Έζησε σαν το σπουργίτι σε ένα περιβάλλον γεμάτο αποταμιευτές. Κι αυτός παρέμενε στον “άρτον ημών τον επιούσιον”. Έζησε όχι μόνο για τον επιούσιο αλλά και για το ουσιαστικό. Του φτάνανε όσα του ερχόντουσαν. Έτοιμος να αντιμετωπίσει ότι του ξημερώσει. Δεν κυνήγησε ούτε τα λεφτά ,ούτε την δόξα. Το ωραίο κυνήγησε. Τους έρωτες, τα ποιήματα, τα ωραία λόγια, τα ωραία τραγούδια και την μεγάλη την θάλασσα.
Δεν βιάστηκε ποτέ για τίποτε… Με ένα τραγούδι στα χείλη αφηνόταν στον καιρό. Οι φίλοι του πετύχαιναν, έχτιζαν σπίτια, άλλαζαν αυτοκίνητα , εκείνος έμενε στο νοίκι και του έφτανε ένα σκάφος. Ξύλινο στην αρχή κι όταν κουράστηκε συμβιβάστηκε με το πλαστικό.
Στην αρχή το ομολογώ δεν μου άρεσαν τα τραγούδια τα δικά του και της παρέας του. Είχα φτιάξει την δική μου παρέα και ήμουν στην άλλη όχθη. Ήμουν οπαδός του βιωματικού τραγουδιού και της πρώτης γενιάς της τραγουδοποιίας .Του Βαμβακάρη.
Την ζωή του ζήλευα όχι τα τραγούδια του. Ήμασταν αντίπαλοι και φίλοι. Για την φιλία φρόντιζε εκείνος. Για την αντιπαλότητα, λόγω νεότητας εγώ.
Ώσπου γύρω στο 90 με κάλεσαν για συναυλίες στο Ισραήλ.
Μόλις προσγειωθήκαμε μας πήγαν στη συναυλία του Ιούδα Πόλικερ να τον γνωρίσουμε γιατί θα παίζαμε μαζί.
Ο Πόλικερ είναι Έλλην Εβραίος που κατέφυγε στο Ισραήλ γλυτώνωντας από τους διωγμούς της Θεσσαλονίκης.
Είχε μεγάλη επιτυχία τότε γιατί είχε διασκευάσει το ρεπερτόριο του Νταλάρα στα ισραηλίτικα και αυτό άρεσε.
Στα μισά της συναυλίας με έπιασε μια ανησυχία κι άρχισα να νοσταλγώ την Ελλάδα. Όταν στο τέλος τον καλούσαν για encore φωνάζοντας Ιούδα- Ιούδα ! Ένοιωσα μια ταραχή καθαρτική και διαπίστωσα πως από έναν Ιούδα βίωσα μιαν αλήθεια. Κάτι που μου έλεγε ο Άκος από παλιά πως το τραγούδι είναι ένα. Πολλές είναι οι γωνίες που το βλέπουμε.
Το κείμενο διαβάστηκε στην εκδήλωση που έστησα στον Ιανό εις μνήμην του Άκου