Ανοίγω τον υπολογιστή και μου φωνάζουν τα e-mails.
Λένε υπόγραψέ το…
Εκδόθηκε ψήφισμα από την ΕΟΚ ότι οι χώρες που επλήγησαν από τις πυρκαγιές για να ενισχυθούν οικονομικά πρέπει να δεσμευτούν ότι θα προστατεύσουν και θα αναδασώσουν τις καμένες περιοχές.
Και μόνο η Ελλάδα δεν υπέγραψε.

Μπείτε στο www.petitionon line.com/forestgr και υπογράψτε… για την Ελλάδα…
Με τους Βοριάδες ήρθε και η βροχή και ξεδίψασε το χώμα.
Και ήρθε κι άλλο…
Λένε η ΕΟΚ χρηματοδοτεί το πάρκο «γίγας» στο Ελληνικό αλλά με την δέσμευση να είναι αμιγώς πάρκο και δεν δίδονται τα χρήματα γιατί έχουνε υποσχεθεί σε «ημέτερες» κατασκευαστικές να χτίσουν κάτι βίλες,κάτι καφετέριες,κάτι επιχειρήσεις.
Eίναι η υστερία της ανάπτυξης ή το κράτα με να σε κρατώ;
Νέα πείνα και νέα δίψα βαθύτερη.
Να ντρέπομαι ή να θυμώνω;
Κλείσε το παράθυρο έρχεται βροχή έρχεται μπόρα.
Λένε τέλος εποχής για την δισκογραφία.
Εκεί που έμοιαζε το θηρίο να μην μπορεί να κουνήσει τα χέρια του, αλλάζει το σκηνικό και επανεκδίδονται δίσκοι ορόσημα και βγαίνουν καινούργιες δουλειές, σα να έδωσε κάποιος ένα φιλί ζωής στο Ελληνικό τραγούδι και βγήκε στην οθόνη να δείξει τα παράσημά του..
Λένε ένας ούριος άνεμος φυσάει προς τη Βούλα.
Λένε για τα Αρίων, πως ήταν η τελευταία προβολή.
Η γιορτή της μουσικής βιομηχανίας προσπάθησε να κρύψει το πένθος της και πήγε στο πεδίο μάχης του ΤΑΕ ΚΒΟ ΝΤΟ και ηττήθηκε…
Κι εγώ που νόμιζα πως θα νικήσει η WIND…
Λένε ψέματα.
Του χρόνου την γιορτή πρέπει να την κάνουν οι επιχειρηματίες των νυχτερινών κέντρων το βρίσκω πιο τίμιο.
Το τραγούδι είναι ανάγκη και ζει πέρα απ τα πάγια της βιομηχανίας και του εκσυγχρονισμού.
Το τραγούδι είναι μια μικρή προσευχή που αλλάζει τη σχέση σου με τον χρόνο.
Η σκοτεινή πλευρά του δρόμου παραμένει σκοτεινή.
Λένε ήρθε ο χειμώνας, ανοίγουν τα κέντρα ανάβουν οι μαρκίζες. Που θα πάμε φέτος να συγκινηθούμε;
Λένε Θα έρθει ο Rene Aubry.
Καινούργιες φάτσες στις αφίσες μας κοιτάνε στους δρόμους με άνεση και αυτοπεποίθηση.
Είναι διαφήμιση αυτό ή παράδειγμα προς αποφυγή;
DESTROY ATHENS
Λένε καταλήψεις. Αναζήτηση εντάσεων. Δραματοθεραπεία.
Ότι κάναν οι μεγάλοι χθες, κάνουν τα παιδιά αύριο.
Δικαιώνουν την πρωτοβουλία ή τον τσαμπουκά.
Αδιάφοροι – πολυάσχολοι γονείς, εγκληματικά αποστασιοποιημένο υπουργείο, αμήχανοι καθηγητές.
Ο μεγάλος χαμένος η «δωρεάν παιδεία».
Η βενζίνη όμως ακριβαίνει και κανένας δεν αντιδρά.
Στρέψαν όλοι το βλέμμα τους σα να κοίταζαν Χοντρό Λιγνό στην τηλεόραση. Είδα και τη σύζυγο που δεν την είχα ξαναδεί.
Δράμα ή κωμωδία;
Η Αποτελεσματικότητα ενάντια στο Ήθος.
Ευτυχώς πιστώθηκε το Ήθος.
Λένε ανανεωμένο το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Η αθωότητα του πρωτάρη δεν αναπλήρωσε την τεχνολογική κακογουστιά. Στο σπίτι του «ερασιτέχνη» στρογγυλοκάθισε ο επαγγελματίας και επέβαλε το Play back τον προσδιορισμό των ορίων τον ευνουχισμό του αυθόρμητου.
Ίσως φέτος να το απαγγείλουν το τραγουδάκι γιατί τα προηγούμενα δεν θυμάμαι να τα τραγούδησε κανείς.
Αλλά εμείς σταθερά περιμένουμε γιατί όπως λέει και το τραγούδι
«η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να’ρθει.»