“Το τραγούδι είναι το εγγόνι της αγάπης…” συνήθιζε να λέει η γιαγιά μου. Κι αν τη ρωτούσες γιατί, άρχιζε τη θεωρία.
Πώς αλλιώς έλεγε, αφού δίνει τα ίδια καλά που δίνει και η αγάπη, η γιαγιά του. Αυτή το ‘στειλε για να κάνει τη δουλειά της.
Στέκει στο ποδάρι της και κάνει αυτά που θα ‘κανε αυτή.
Κατ’ αρχάς, δες το πως παρηγορεί. Όλη μέρα που λείπετε, εγώ εδώ, σας περιμένω να γυρίσετε… και οι άλλοι, που φύγαν, να με περιμένουν να πάω εκεί… εγώ όμως σιγοτραγουδώ κι ούτε που νιώθω πως κυλάει ο χρόνος.
Δες πως μοιράζεται και πάει στα χείλη ολονών. Ύστερα δες πως γλυκαίνει, άμα πονάς ή έχεις πυρετό δεν σε παίρνουμε αγκαλιά και σου λέμε ένα τραγούδι και τον ξεχνάς τον πόνο. Έτσι κι η αγκαλιά ένα τραγούδι είναι.
Κι άμα η χαρά φτάσει στα χείλη σου, τραγούδι δεν θα γίνει;
Κι αν πάει στο σώμα σου χορός δεν θα γενεί;
Κι αν έρθει το κακό, ένα τραγούδι δεν λες για να το πάρει το ποτάμι;
Κι αν είναι να το ξορκίσεις να φύγει το κακό και να μην ξανάρθει, τραγούδι δεν χορεύεις και κουνάς τα χεράκια σου σαν να λες «ήπαγε οπίσω μου…»;
Κι εκεί που ήτανε η κούραση κι ο μόχθος, το ‘στελνε πάντα το τραγούδι η γιαγιά του και αντιλαλούσαν τα γιαπιά και τα χωράφια και τους κελαϊδούσε τους στεναγμούς και τους έκανε πουλιά να πάνε σ’ άλλα μέρη.
Κι όταν είναι να σμίξουνε δυο, τραγούδι δεν της λέει σαν το γάτο για να πάει παρακάτω; Πότε γλυκά πότε αναστενάρικα, ένα τραγούδι θα τους αγαπήσει.
Κι άμα γύρω απ το τραπέζι είναι η ώρα να σ’ ανεβάσουμε στο σκαλί του χρόνου,για να γίνουμε όλοι ένα στόμα, δεν σου λέμε αντάμα «Να ζήσεις πουλί μου και χρόνια πολλά»… ή δες πως μας ενώνει με τις φωτίτσες στα χέρια όταν περπατάμε αργά όλοι μαζί και σιγοτραγουδάμε «Ω γλυκύ μου έαρ….».
Σαν την αγάπη μας ενώνει…
Κι όταν είναι να γίνουμε και ένα και δυνατοί, πάλι ένα τραγούδι δε λέμε για να ψυχωθούμε;
Της εργατιάς τα τραγούδια τα ξεχάσατε, αλλά και τ’ άλλα τα «Όλε Όλε» και τα «Σήκωσέ το» και κάτι τέτοια δεν λέτε εκεί που πάτε;
Κι άμα είσαι στα ξένα, τα τραγούδια δεν είναι η αγάπη κι η πατρίδα σου;
Εκεί δεν ακουμπάς για να πιείς νερό;
Κι όταν βλέπεις του κόσμου τα μυστήρια και δεν τα χωράει ο νους σου και πα να σου σαλέψει το μυαλό, ένα τραγούδι λες να νιώσεις ξανά τα γνωστά και τα αγαπημένα. Να πατήσεις τα χώματα ξανά.
Μη βλέπεις τώρα που δεν τραγουδάνε οι άνθρωποι, είναι γιατί ξεχάσανε την αγάπη και νομίζουν πως θα τους τα λύσει όλα ο ηλεκτρισμός. Τώρα οι άνθρωποι δεν τραγουδούν, φωνάζουν.
Ξεχάσαν την αγάπη και τη φωνάζουν νάρθει πίσω.