Το 74 μόλις τέλειωσα την Δραματική του Κατσέλη, με κάλεσαν στο “Ελεύθερο Θέατρο”. Εκεί με πρότεινε ο Δημήτρης Καμπερίδης.
Ύστερα, με πήρε μιά μέρα σχεδόν απ το χέρι και με πήγε στην συνέλευση για την ανασύσταση του Σ.Ε.Η. – όπως ο Μεσσάρης τον Χρυσομάλη στο “Βαρύ Πεπόνι” του Τάσιου.
Όλοι οι “εξωκοινοβουλευτικοί” ήμαστε σε μιά μεριά.
Εκεί είδα για πρώτη φορά την Κατερίνα ζωντανή. Μόνο …μαυρόασπρη την θυμόμουν. Ήταν αιχμηρή σαν σουγιάς. Έσταζε θυμό.
Όλοι τότε είχαμε θυμό.
Κάποιος μας σύστησε.
Μετά χαθήκαμε. Έφυγα. Πήγα στο Βόλο για να κάνω θέατρο όπως το φανταζόμουν. Γύρισα στην Αθήνα. Στην Πατησίων. Εκεί στο πάνω κάτω η Πατησίων συναντιόμασταν και λέγαμε ένα γειά. Εκείνη στην Τροίας κι εγώ στην Τήνου. Πάνω κάτω η Πατησίων και τις μικρές τις ώρες της νύχτας καταλήγαμε στο Ρεφραίν – ένα 24ώρου βάσεως γαλακτοζαχαροκαφενείο, Πατησίων και Κοδριγκτώνος – για καμιά μπύρα, κανένα αυγό τηγανιτό, για γάλα ζεστό ή κανά ρυζόγαλο.Ταξιτζήδες, χαρτόμουτρα από τις γύρω λέσχες, πλανόδιοι, ξενύχτες, φευγάτοι και “εξωκοινοβουλευτικοί”. Όλοι στο ίδιο ρεφρέν.
Τότε στήναμε την “Οπισθοδρομική Κομπανία”. Χωρίς όνομα τότε. Πρόβες που κατέληγαν σε γλέντια, γλέντια που κατέληγαν σε πρόβες.
Ένα βράδυ στο “Ρεφραίν” πιάσαμε κουβέντα. Με είχε συγκινήσει ο στίχος της … “η μοναξιά έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά… “Της είπα πόσο ευαίσθητος στίχος ειναι. “Πού την βλέπεις την ευαισθησία?” απάντησε….
Την κάλεσα στην Τήνου σε μεταμεσονύκτια πρόβα. Ήρθε με την παρέα της. Κάθησε αρκετή ώρα. Τα χείλη της όταν δεν είχαν τσιγάρο, ψιθύριζαν κανένα στίχο. Με την ίδια δραματική μάσκα που ήρθε, με την ίδια πήγε να φύγει. Ένας απ’ την παρέα της είπε -“Ένα τραγούδι για την Κατερίνα…” Δεν θυμάμαι πώς άρχισε μια δαιδαλώδης ιδεολογική συζήτηση και σταμάτησαν τα όργανα… Το παιδί ξανείπε “Ένα τραγούδι για την Κατερίνα…”
Το τραγούδι δεν παίχτηκε ποτέ.
Όταν η Αλλαγιάννη μου είπε για την προσπάθεια του Κορδέλλα, το πήρα σαν ευκαιρία να επανορθώσω και να κάνω το τραγούδι της.
Άγγελος Σφακιανάκης
Άνδρος, Σεπτέμβρης 2012